RonddeToren

21. De uitvoering 

Na drie maanden voorbereiding was het zover. Door het hele dorp hingen posters achter de ramen van het aankomende WijWillenWeerWeteringWeekend, zoals ze het genoemd hadden. Ze hadden twee artikelen geschreven voor in Rond de Toren en zelfs het Brabants Dagblad had er aandacht aan geschonken. Oudere kinderen die al op het middelbaar zaten hadden posters op hun scholen opgehangen zodat ook vanuit Tilburg, Kaatsheuvel en Waalwijk bezoekers langs kwamen. 

Op alle drie de scholen waren activiteiten georganiseerd door de leerlingen. Op het schoolplein van De Lage Weijkens was een doolhof waar je voor € 2,50 in mocht en hopelijk ook weer uit kwam. De Vlinderboom gaf een cursus zandkastelen maken bij de speelplaats en bij De Blokkendoos hadden de bovenbouw leerlingen hard gewerkt aan een stunt-step-baan. Het kleuterplein bij De Blokkendoos was volledig voorzien van kraampjes voor hapjes en drankjes. 

Op het plein voor De Wetering lag het vol met kleedjes van kinderen die hun oude speelgoed verkochten. Toby zat daar samen met mama tussen op een kleedje en al het speelgoed waar Pieter en hij wel afscheid van konden nemen.

“Maar mama?” vroeg Toby.
“Zeg het eens vriendje?”
“Mag ik met de hijskraan spelen?”
“Dat mag, maar als een ander kindje hem wil gaan we hem verkopen hè.”
“Aaah. Ik wil hem houden!”
“Maar je hebt thuis nog twee hijskranen. Je mag er echt nog wel even mee spelen maar je hebt zelf uitgekozen om deze weg te doen weet je nog?”
Toby vond het een beetje ingewikkeld maar besloot nu nog maar even met de hijskraan te spelen dan. En die kon natuurlijk prima een tractor optillen. En die bouwhelm kon ook nog wel even op.
Mama keek glimlachend naar haar zoon. Helemaal begrijpen deed hij het nog niet, maar hij wilde maar wat graag zijn grote broer helpen. 

Die grote boer stond samen met Sara, Emma en Rens op de kasteelweide tegenover De Wetering. Daar verzorgde Radio Lozzzeo, de gelegenheidszender van de Loonse Dorpskwis, een speciale live-uitzending vanaf zaterdag 10.00 uur tot zondagavond 22.00 uur. De vier mochten uitleggen wat ze nou eigenlijk aan het doen waren.
“Dames en heren we zijn hier met team P.E.R.S. van het WijWillenWeerWeteringWeekend! Pieter, Emma, Rens en Sara, wat hebben jullie toch allemaal gedááán?”
Lachend om de afkorting nam Emma het woord. “Nou, Wij willen dus weer een Wetering, en dit weekend gaan we daarvoor zorgen!”
DJ Toon voelde eens demonstratief aan haar spierballen en schudde zijn hoofd. “Sorry meidje, maar je moet nog iets meer spek eten voordat ik jou een nieuwe Wetering zie bouwen.”
“Nee-hee. We gaan geld inzamelen. En jullie ook!” zei Sara.
“Ja dat klopt helemaal. En hoe gaan we dat doen?”
“Door plaatjes te draaien voor geld!” riep Rens.
“Ja, en goed geld ook. Hoe meer hoe beter!” riep Pieter erachteraan.
De papa van Rens kwam aanlopen. “Zo, en mag ik de eerste plaat aanvragen dan? Hoe betaal ik?”
DJ Toon legde uit hoe het systeem op de website werkte en dat ze ook contant geld niet zouden afslaan.
“Nou dan trappen we af met…?” vroeg hij.
“Ik twijfelde even tussen The Village People en Starship, maar ik kies toch voor die laatste: We Built This City!”
“Daaaarrrr gáááán we dààǹ!!” riep DJ Toon, en hij startte de plaat in.

De sfeer kwam er goed in, en het kwam goed uit dat het ook een mooie zonnige lentedag was, waardoor er veel mensen op de been waren. Vanuit Het Koetshuis bij het Witte Kasteel en vanuit de Kiosk werd ranja en koffie aangeboden, voor een leuke donatie natuurlijk. Heel veel kinderen hadden cupcakes of koekjes gebakken voor de hongerige passant en ook andere lekkernijen werden volop aangeboden. Vanuit de vierdaagse vereniging Loduka waren groepen verkeersregelaars ingezet om auto’s vanuit buiten het dorp naar parkeerplaatsen te begeleiden bij onder andere voetbalclub Uno Animo en het busstattion. Ouders met bakfietsen vol bezoekers reden af en aan naar het centrum. Daarmee werden de eerste donaties al opgehaald. 

De burgemeester opende de dag met een korte toespraak.
“Drie maanden geleden kregen vier kinderen het idee om samen hun dorp te redden, zoals ze het zelf noemen. Sara, Emma, Rens en Pieter!”
Er werd enthousiast geklapt en gejoeld. De kinderen stonden er een beetje verlegen bij. De burgemeester ging verder.
“Wat wij als gemeentebestuur niet voor elkaar kregen denken zij wel te kunnen. Daarvoor hebben ze wel jullie hulp nodig. Geniet van deze dag, en geef gul. Want niet alleen zij, maar iedereen wil een nieuwe Wetering. Laat zien dat Loon op Zand niet zomaareen dorp is, maar een dorp met kracht! Het mooiste dorp, omdat het de mooiste mensen heeft!”
“En de mooiste kinderen!” riep Rens er tussendoor.
“Zeker de mooiste kinderen. Ik ben trots op jullie!” antwoordde de burgemeester. “Applaus!”
Weer klonk er veel applaus en gejoel.
“En nu beginnen! Laat je hart, en vooral je portemonnee spreken! Ik ga ramen lappen, wie biedt?” 

Al snel werd er druk gehandeld op het Weteringplein. Veel knuffels, auto’s, poppen en ander speelgoed verwisselde van eigenaar. Zelfs de hijskraan van Toby was al snel verkocht. Sara, Emma, Rens en Pieter wilden net langs de deuren gaan met hun grasmaaiers om geld te verdienen, toen er drie mannen naar hun toe liepen.
“Wij hebben nog een idee.” zei één van hen. “We hebben goede schoenen gekocht, en willen nu van Loon naar Tilburg lopen.”
“Van Loon naar Tilburg?” vroeg Pieter.
“Naar het gemeentehuis. We weten de weg hoor!” zei de tweede.
“En we komen ook weer terug!” zei de derde. “Het is in Loon toch mooier.”
“Onderweg willen we aan iedereen uitleggen wat we doen.” zei de eerste weer. “En hierin mogen ze dan geld doneren.”
De man wees op een open rugzak met daarop kleine versies van de posters geplakt.
“Supergoed idee!” zei Sara. Mag ik jullie namen opschrijven?” Ze pakte haar schrift waarin ze netjes bijhield wat er allemaal georganiseerd was dit weekend.
“Succes, en tot morgen!” riep ze de mannen na.
“Zo, nu gaan wij aan de slag.” zei Pieter. Vandaag gingen ze met zijn vieren de Molenwijck doen en ze waren van plan om als ze daar alle huizen hadden gehad, ze de volgende dag door Oud Loon zouden gaan. Rens en Sara hadden de grasmaaier van hun ouders meegekregen en ze zouden om de beurt gaan maaien in de hoop dat ze zoveel mogelijk geld zouden ophalen. 

Zo werd de hele dag door flink gehandeld, gepoetst, gemaaid en vooral ook veel gelachen. De volgende dag was niet veel anders. In plaats van kinderen die hun speelgoed verkochten stonden dit keer de kunstenaars van Kunst Loon op Zand hun werk te verkopen voor De Wetering.
Spontane nieuwe acties ontstonden, ook, zoals een minicursus schilderen midden op het Weteringplein, maar ook een touwtrek-toernooi en lesjes hooghouden bij de voetbal. ‘s Avonds om 22.00 uur stonden de vier weer uitgeput bij de net zo vermoeide DJ Toon van Radio Lozzzeo.
“Jongens en meisjes, wat een gekkigheid allemaal! Wat waren dit twee geweldige dagen!”
Vier hoofden knikten.
“Ja mensen, ze knikken hier voor me, maar dat kunnen jullie niet horen natuurlijk hè. Jongens en meisjes, laat je horen! Waren het twee geweldige dagen?!”
“Jaaaa!” riepen ze in koor.
“Dat wou ik zeggen ja!”
Hij wenkte wat naar zijn DJ booth.
“Kom eens hier mensen, deze kanjers mogen toch wel even op jullie schouders genomen worden?”
Voordat ze het wisten werden ze alle vier opgetild.
“Deze laatste betaal ik, en ik helemaal voor jullie!”
Als laatste plaat van het weekend startte hij We are the Champions” in van Queen.
Verlegen, vermoeid en toch ook hartstikke trots lieten de vier Wachters zich over het Weteringplein dragen. Het waren twee geweldige dagen geweest inderdaad!