RonddeToren

20. Het plan

Die zaterdag zaten er vier kinderen en twee ouders aan de keukentafel. Emma, Sara en Rens hadden zoals afgesproken niets aan hun ouders verteld en die hadden blijkbaar ook niets gemerkt. Papa had samen met Pieter een schets gemaakt van hoe het ondergrondse gedeelte van het dorp eruit zag en die  midden op tafel gelegd. De deur met de trap, de nepdeur waar ze onderdoor moesten, de doornstruiken, de rodelbaan, de schietbaan, de weg terug omhoog en natuurlijk de Kamer van de Kerkklok.
“Goed, stelletje wachters. Jullie hebben deze dungeon doorlopen. Jullie hebben de toegang vrijgespeeld, alle tegenstand overwonnen en uiteindelijk met wat hulp van buiten de jezelf weer bevrijd. Jullie zijn niet meer zomaar een stelletje veel te avontuurlijke scholieren, maar hebben de geheimen van Ab van Grevenbrouck ontdekt.”
De kinderen giechelden. Dit klonk net als een spel zo.
“Emma.” Papa keek haar aan. “Jij bent de beheerder van het grote boek. Jouw taak is om alles te begrijpen. Heb je alles goed gelezen?”
Emma knikte.
“Sara.” Papa keek nu naar Sara. “Met je slimheid en jouw doorzettingsvermogen heb je ervoor gezorgd dat de groep door kon. Je mag trots op jezelf zijn.”
Sara keek een beetje verlegen.
“Hoe is het met je enkel?”
“Goed hoor. Ik voel hem bijna niet meer.”
“Mooi zo. Fijn om te horen.” zei papa iets zachter. Hij wendde zich tot Rens.
“Rens. Rens, Rens Rens… Je bent een mooie.”
“Huh?”
“Met jouw ranger-skills en door eraan te denken je bushcraft spullen mee te nemen heb je de groep steeds weer voorbij de hordes kunnen krijgen. Dat je die schep bij je had was jullie geluk.”
“Kleppie!” riep Rens, nog steeds een beetje verliefd op zijn schep.

“En Pieter. Mijn zoon. Ik ben trots op je. Je hebt een belangrijk aandeel gehad in veel van de testen. Je hebt jezelf meerdere keren overwonnen. Er is geen grotere prestatie dan dat. En altijd heb je gezorgd voor je vriendin die gewond was, de anderen leren boogschieten en toen je er alleen voor stond ook stand gehouden.”
Papa keek iedereen aan. “Jullie mogen allemaal trots op jezelf zijn. Dat ben ik ook. Maar…”
Vier paar ogen keken hem aan.
“Ik ben niet alleen trots. Ik ben ook boos. Boos dat jullie dat allemaal zomaar stiekem op eigen houtje midden in de nacht hebben gedaan. Hebben jullie er wel aan gedacht wat er allemaal mis had kunnen gaan?”
De kinderen keken een beetje bedeesd.
“Sorry.” mompelden ze.
“Het is al goed. Als jullie maar beloven dat niet nog een keer te doen op die manier.
Maar jullie mogen allemaal trots op jezelf zijn. Maar als ik het allemaal goed heb begrepen, moeten jullie wel trots zijn in stilte. Ab van Grevenbrouck was duidelijk in zijn boek dat je als Wachter een eenzame taak hebt. Hij had het alleen met zijn vrouw en zijn opvolger gedeeld. Toen zijn dochter hem niet kon opvolgen heeft hij het lot zijn opvolger laten uitkiezen. Hij had blijkbaar gerekend op één volwassene, niet op vier kinderen.”
Mama nam het woord over. “Vier kinderen die het dus maar mooi voor elkaar gebokst hebben. Dat maakt jullie vier dus de nieuwe Wachters. Rob en ik zijn er om jullie te helpen, maar wij zijn niet de Wachters. We kunnen jullie adviseren, helpen als dat eens nodig is, jullie zijn degenen die het moeten doen.”
“Maar wàt moeten we dan doen?” vroeg Rens.
“Ik heb daarover nagedacht.” zei Pieter.  “De Kerkklok die zit daar goed. Die is denk ik wel veilig. Niemand heeft hem in de afgelopen dertig jaar gevonden. Alleen gaan ze natuurlijk als ze De Wetering gaan slopen die ingang vinden.”
“Daar heb ik wel een idee over.” zei mama. “Als ik jullie goed begrijp is er vanaf die ene deur eerst een kleine trap naar beneden met een plateautje.”
Mama wees op de plattegrond. “Kijk, dit is helemaal aan de rand van het gebouw. Als die trap inderdaad die kant op gaat,” zei ze terwijl ze wees richting van de tuin van het oude klooster “dan gaan ze daar echt niet graven.”
Mama keek papa aan. “Als jij nou eens zorgt dat het vanaf dat punt afgedekt is met wat planken en je dekt die weer af met wat zand of modder, dan zoekt niemand daar verder.”
“Dan heb ik daar wel wat hulp bij nodig van Pieter.” zei papa. “Maar dat gaat wel lukken. Voorlopig mogen ze toch nog niet slopen en we hebben nu een ‘personeelsingang’ waar we wel een keertje stiekem naar binnen kunnen.”
Pieter slikte. Weer nachtelijke capriolen? “Is goed.” zei hij.
“Dan is de Kerkklok veilig, maar wat dan?” vroeg Sara. “Hij is wel verdrietig. Loon op Zand is verdrietig.”
Natuurlijk had Sara gelijk.
“Loon op Zand gaat De Wetering missen.” zei Emma. “Dus er moet een nieuwe komen.”
“Die komt er toch?” vroeg Rens.
“Mja, dat hopen we.” zei mama. “Ze hebben het er al heel lang over maar het enige wat ze nu bereikt hebben is dat De Wetering gesloopt gaat worden, maar ze hebben nog geen geld voor een nieuwe.”
“Dan gaan we toch geld verdienen?” opperde Pieter. “Dan gaan we oude spullen verkopen. En pompoenen enzo, dat doen we met de Scouting ook.”
“Met een paar pompoenen koop je toch geen nieuwe Wetering?”  wierp Sara tegen. “Dat kost veel meer.”
“Als ik het goed zeg was de laatste schatting 9 miljoen euro.” zei papa. “Dat vonden ze teveel en toen hebben ze de boel stil gelegd. Maar reken er maar op dat er tegen de tijd dat ze echt gaan beginnen meer geld nodig hebben.”
“Hoeveel mochten ze dan wel besteden?” vroeg Sara.
“Pfff.” Papa keek mama aan, die haar schouders ophaalde.
“Pak de tablet maar eens, en zoek het op.” zei mama tegen Pieter.
Die tikte in ‘Kosten Wetering Loon op Zand’ en vond al snel dat de eerste schatting 5 miljoen euro was, en dat via 7,1 en 7,9 naar 9,1 miljoen euro was opgelopen.
“Moeten we dan 4 miljoen erbij verdienen? Dat zijn veeeel pompoenen!” zei Rens.
“Ze hebben de boel gestopt bij 9,1 miljoen. Ik denk dat ze blijkbaar wel die 7,9 miljoen hadden.” bedacht mama.
“Dat is nog steeds meer dan een miljoen.” zei Pieter beteuterd.
“En reken er maar op dat ze echt wel boven de 10 miljoen uit gaan komen.” zei papa. “Zo gaat dat met zulke projecten.”
“Twee miljoen?” vroeg Emma ongelovig. “Hoe gaan we twee miljoen euro verdienen?”
Ze dachten even na.
“Ik heb het!” zei Pieter. “Samen! Met het dorp!”
“Nee toch!” riep Sara. “Het is geheim!”
“De Kerkklok is geheim.” wierp Pieter tegen. “Maar dat we een nieuwe Wetering willen niet.”
“Dat is waar.” zei Rens.
“Ja!”riep Emma enthousiast. “We kunnen een hele actie gaan maken. Met iedereen uit het dorp die iets doet om geld in te zamelen. Zodat we samen een nieuwe Wetering maken. Dan wordt iedereen blij!”
“Dan wordt het inderdaad een Wetering van het hele dorp.” zei mama.
“O ja, dan gaan we posters maken enzo. En dat iedereen zich dan op kan geven om mee te doen en het geld aan de gemeente geven.” Sara zag het wel zitten inmiddels.
“Papa, kan jij posters maken?” vroeg Pieter.
“Haha, ik kan ze printen, vind je dat goed? Mama kan veel beter iets moois maken dan ik. En volgens mij kunnen jullie haar wel helpen, toch?”

“Maar we kunnen niet zomaar aankomen dat we 2 miljoen euro willen verzamelen.” zei mama. “We moeten wel een goed verhaal hebben naar de gemeente.”
“Heb je daar een vergunning voor nodig?” vroeg papa.
“Ik denk het wel. Ik zal maandag wel eens de gemeente bellen en dat met ze gaan regelen. Ze kunnen moeilijk tegen het ontvangen van extra geld zijn.” zei mama met een knipoog.
“Dan gaan wij op school vragen of zij ook mee willen doen.” zei Emma.
“Dan zou ik als ik jullie was eerst eens op papier zetten wat jullie plan precies is.” adviseerde mama. En dan gaan we eerst zorgen dat we vast goede posters hebben. Daarmee kun je ze beter overtuigen dan als je zomaar met zijn vieren komt vertellen dat je een paar miljoen euro wil verzamelen.”
Mama pakte pen en papier erbij. Samen schreven ze het plan op in steekwoorden.
De rest van de vakantie gingen ze aan de slag met een mooie posters die mama verder uitwerkte en papa op zijn werk op groot formaat mocht printen. Ze maakten lijsten met ideeën om geld te verzamelen. Van dingen verkopen, tot een sponsorloop, auto’s wassen en nog veel meer. Papa ging zorgen dat Rond de Toren er aandacht aan zou besteden.
Dit moest wel werken, besloten ze.