RonddeToren

19. Thuis

Toen Pieter de volgende middag thuis kwam durfde hij niet zo goed aan te bellen. Hij hoopte dat mama niet thuis was. Die wist immers nog van niets, maar die zou heel snel merken dat zijn pyjama stuk was. Hoe ging hij dat uitleggen? En wat zou papa zeggen? Vannacht was hij heel aardig maar hij had wel gezegd dat hij een stevig gesprek wilde hebben vandaag.
“Hoi jongen.” klonk het toen de deur open ging.
Papa deed open, gelukkig.
“Lekker geslapen nog?”
“Ja, maar ik ben nog wel moe.”
“Dat snap ik.” Papa gaf hem een korte maar stevige knuffel, zoals Pieter dat van hem gewend was.
“Komt goed ventje.” zei papa zachtjes.
Pieter liep zenuwachtig naar binnen. Wat stond hem te wachten? Vannacht was het al eng onder de grond, maar dit was ook niet alles.
“Toby is bij Gijs aan het spelen. Mama en ik zijn er voor je.”
Dat was fijn, maar ook weer niet. Dit betekende namelijk dat hij ook alles aan mama op moest biechten. Ze hadden afgesproken dat ze het voorlopig verder aan niemand zouden vertellen. Moest hij die belofte nu al breken?
In de woonkamer zat mama. “Hoi Pieter. Hoe gaat-ie?”
Pieter liep naar mama toe en gaf haar een dikke knuffel. Dit had hij even gemist.
“Mama was wakker toen ik thuis kwam.” zei papa. “Dus ze weet nu wat ik ook weet. Voor mama kan ik geen geheimen hebben.”
“Niet waar.” zei Pieter. “Dat kun je wel als je een cadeautje hebt voor haar.”
Papa lachte, maar ging meteen serieus verder.
“Pieter jongen, ik was vannacht niet blij. Ik werd midden in de nacht door je wakker gemaakt, je zat onder de grond vast en om jullie te helpen moest ik inbreken op de begraafplaats en De Wetering, en heb ik jullie geholpen om stiekem weer bij Emma naar binnen te gaan. Dat zijn dingen die ik normaal gesproken niet zou doen en als je me het gisteren had gevraagd of ik zoiets zou gaan doen had ik keihard ‘nee’ gezegd. De afspraak was dat je vandaag alles uit zou leggen. Grijp je kans.”

Pieter slikte.
“Nou… We waren toch op zoek naar dingen over De Wetering laatst?”
Mama en pappa knikten.
“Dat was omdat De Wetering geluid maakte.”
“Geluid?” vroeg mama.
Pieter legde uit wat Emma had gehoord, en wat ze zelf hadden gehoord.
“Da’s toch raar?” zei mama.
Pieter knikte heftig. “Jaaa, daarom gingen we dus op onderzoek uit. En we wilden gisteravond dus zelf gaan luisteren en kijken. Vanuit het raam.”
“Uithet raam?” vroeg papa veelbetekenend.
“Nou ja, dat was ik niet van plan eigenlijk. Maar iedereen ging dus ik ook.”
Pieter vertelde hoe ze vanuit het raam en via de boom naar bovenop het dak van De Wetering waren geklommen. Papa luisterde geamuseerd.
“Da’s niets voor jou jongen, maar knap dat je het gedaan hebt.”
Pieter voelde zich een beetje groeien. Het was fijn dat papa en mama niet alleen boos waren. Hij ging verder.
“We hoorden dus het geluid uit een pijpje komen en vonden uiteindelijk hoe we naar binnen konden. Dat was niet wat we van plan waren maar het gebeurde wel. En toen deed Sara zich pijn toen ze naar binnen ging. En Emma heeft Sara verbonden met mijn pyjama.”
“Verbonden? Met een pyjama?” vroeg mama.
“Ja met mijn mouwen. Die had ik afgesneden met het mes van Rens.” Pieter keek naar beneden. “Sorry.”
“Blijkbaar heeft het geholpen.” zei papa. “Ze heeft het nog de rest van de nacht volgehouden en kon nog de ladder op.”
“Dan is het goed.” zei mama. “Mensen zijn belangrijker dan spullen.”
Pieter ging verder. Hij vertelde over de raadsels en testen die ze waren tegengekomen. Hoe ze met zijn vieren alles hadden opgelost en uiteindelijk in de kamer met de kerkklok kwamen.
Papa en mama luisterden met steeds grotere ogen. Ze waren verbaasd over wat er zich blijkbaar al die jaren al onder hun dorp bevond maar nog verbaasder en trotser over wat hun zoon met zijn vrienden had klaargespeeld. Toen Pieter klaar was met vertellen was hij moe. Hij kroop tegen mama aan, die haar man aankeek.
“Wat moeten we hiermee?” vroeg ze zich hardop af.
“Ik weet het eigenlijk ook niet.” zei papa. “We moeten wel iets, denk ik.”
Ze dachten even na.
“Wat doen we met Esmée en Machiel? Ik heb min of meer bij ze ingebroken, daar voel ik me ook wel een beetje schuldig over.”
Mama knikte. “Maar je hebt niets stuk gemaakt, en je hebt Emma netjes thuisgebracht. Of ja, netjes… Je hebt hun kind en haar vrienden thuisgebracht en goed voor ze gezorgd.”
Mama keek naar Pieter. “Jullie moeten morgen maar eens met zijn vieren hierheen komen. Dan gaan we het er met zijn allen over hebben. En als Emma of de anderen het aan hun papa en mama verteld hebben, komen die maar mee. Dat ga jij regelen.”
Pieter verschoot van kleur. Was mama nou boos of ging ze juist helpen? Haar ouders waren nooit zo cool, eerder juist een beetje streng vond hij.
Mama raadde zijn gedachten. “We gaan een plan maken. Om jullie te helpen. Jullie zijn namelijk de nieuwe Wachters.” zei ze met een twinkeling in haar ogen.
“Ja. De nieuwe Wachters van de Kerkklok met de Ziel van Loon”
Pieter groeide nog twee centimeter.