RonddeToren

5. Nieuwe hoop

De dagen die volgden wilden ze het er niet meer zo over hebben. Dat ze stiekem in De Wetering waren geslopen en bijna waren gepakt had indruk op de kinderen gemaakt. Maar al snel begon het toch weer te kriebelen. Emma hoorde nog steeds geluiden uit De Wetering komen en ze vond het maar niets.
“Zullen we nog een keertje kijken?” vroeg ze aan Sara en Pieter.
“Huh, waar?” vroeg Pieter.
“Ja, bij De Wetering natuurlijk.”
“Nee, mij niet gezien hoor. Wat moeten we daar nou nog?” Pieter zag het niet zo zitten.
Sara wel. “Ja, maar dan wel samen. En neem die Rens van je ook maar mee Pieter.”
“Rens? Ik dacht dat je die niet zo leuk vond?” reageerde Pieter verbaasd.
“Nou ja, hij is niet mijn grootste vriend maar met zijn vieren zijn we misschien wel sterker dan met zijn drieën.”
Dat was waar. Maar dat betekende dus ook dat Pieter zelf mee zou gaan… Daar had hij nu ook niet direct zin in, maar het was niet anders. Hij moest er ook niet aan denken dat zijn vrienden iets zou overkomen.

Toen ze bij De Wetering aan kwamen wachtte hen een teleurstelling: alle ramen en deuren waren dichtgetimmerd! En nog hekken eromheen ook.
“Waarom doen ze dát nou weer!” riep Emma uit.
“Zou dat door ons komen?” dacht Rens. “Van toen wij ingebroken hadden en ze ons bijna te pakken hadden?”
“Sssssttttt!!!” klonk het uit drie monden. “Dat is óns geheim!”
“Bovendien hebben we niet ingebroken.” zei Sara. “We konden gewoon naar binnen en hebben daar niets verkeerd gedaan.”
“Maar misschien heeft hij wel gelijk.” dacht Pieter. “Dat ze willen voorkomen dat er iets gevonden wordt. Of dat er kinderen gaan spelen.”
“Of het is voor Carnaval.” dacht Emma.
Het kon allemaal. Maar wat nu dan? Zo konden ze niet naar binnen.
“Ik heb een idee!” riep Emma ineens. “Al jullie nou eens allemaal bij mij komen logeren in de vakantie. Dan kunnen jullie het zelf ook horen.”
Dat was geen gek plan. Bovendien was logeren altijd leuk.
“Mag ik dan ook?” vroeg Rens. “Want ik ken jou eigenlijk niet behalve dat met De Wetering.”
“Dan moeten we daar maar heel snel verandering in brengen.” zei Emma. Kom, dan gaan we bij mij spelen. En doe vooral geen gekke dingen anders vinden papa en mama het nooit goed dat jij ook komt logeren.”
“Ik doe nooit gekke dingen!” reageerde Rens verontwaardigd.
“Nou ja, doe maar niet teveel als je gekke zelf dan.”
Dat klonk wel logisch. Al had Rens nog steeds een beetje het idee dat hij beledigd was.

Bij Emma thuis maakten ze het zó gezellig dat de moeder van Emma alle kinderen uitnodigde om te blijven eten. Via de moeder van Pieter kwam ze aan het telefoonnummer van Rens’ ouders en alles was vlot geregeld. Ze namen zich voor om de komende dagen zoveel mogelijk samen af te spreken zodat het hopelijk vanzelfsprekend werd om te gaan logeren.
Dat plan lukte. Op de donderdag na Carnaval was het zo ver: Pieter, Sara en Rens mochten alle drie blijven logeren bij Emma. Rens sjouwde een zware tas mee, en Pieter vroeg zich af wat er allemaal in zat. Omdat zijn vader mee was om ook een luchtbed en slaapzak mee te sjouwen zei Rens dat hij gewoon super veel knuffels mee had genomen, dat was alles! Pieter geloofde zijn vriend voor geen meter maar was wel zo slim om niet verder te vragen. Pieter had zelf niet veel meer bijzonders mee dan de telefoon die zijn ouders altijd trouw “huistelefoon” noemden, maar stiekem toch wel een beetje van Pieter zelf was. Hij mocht hem niet vaak mee, maar nu gelukkig wel. Sara had een verrekijker mee, hopend dat ze in de verte iets kon zien als ze ook iets zouden horen.
 

Na een gezellige middag afgesloten met een overdaad aan tafelfriet, en vervolgens gingen de kinderen naar boven om de slaapkamer in orde te maken. Emma had een flinke stapel Donald Ducks om de avond mee door te brengen en ze boden geen enkele weerstand om op tijd naar bed te gaan.
“Zijn jullie zo moe van het spelen de hele dag?” vroeg mama.
“Ja mam, een beetje wel!” loog Emma.
“Jaja, ik ken je langer dan vandaag, meidje. Wat zijn jullie van plan? Niet de hele nacht blijven keten hè!”
“We vinden het gewoon gezellig. Mogen we nog wel even blijven kletsen en zo mama?”
“Hmm-mmm. Nou ja, dat is prima, het is toch vakantie. Maar maak het niet te laat hè?”
Zo dan, dat gevaar was afgewend.